Hier sind beispielhaft Texte nach den bekannten zwölf Schreibregeln hinterlegt, die das Lesen plattdeutscher Texte sehr einfach machen. Zusätzlich wurden die Beiträge auch vertont. Beim Lesen und gleichzeitigen Hören kann man die eigene Aussprache des Plattdeutschen überprüfen und verbessern, sofern das erforderlich ist.

Hören und Lesen

Lautes Mitlesen hilft bei der Verbesserung der Aussprache in hohem Maße!

De Daud

von Rosa Verlage

Bi Kleimeyers Liets (Heuer) an’n Biärge was fröer ne olle Besmoder, de aal tain Jaore lam was un kinnen Trat mäer gaon kon. Alle Muorgen bragden üöre Enkel, en paor graute, stramme Jungens, de rächt braw un üör guëd to wüörn, se in üören ollen Küssenstool de Niendüör uut up dän How. So kon se alles naowaren, wat in de Küëke un up de Diäl bi’t Ve passeerde. Se häöerde de Höner ropen, de Wichter bi’t Wel un Wiärkdoon singen, un de Dage wuorden üör nich lang.

Wan de Jungens aoms van de Steenkule wierkammen, sätten se sik iärst en lük bi de olle Besmoder an’t Häädfüer un vötälden üör, wat et dages giëwen had, un wat se Nies häöert hadden. Un dän bragden se dat lamme Mensk wier in üör Slaopstüöwken, wao üör Süster se dän in’n Bedde holp.

Jerren Muorn, wan de Jungens se hollen un aoms, wan se üöre Besmoder wägdrüögen, sag se: „Aoch Kinner! Wat häbt gi doch ne Last un Arbaid met mi. Wan män de Daud kam un mi halen dai.“

De Jungens vödrot dat Küern, se wüörn de Besmoder nao lange nich leed. Dao üöre Moder lange daud was, wollen se de Besmoder nao gään hollen.

Eens Dages hadden de baiden sik wat uutdacht. „Vader“, froggen se, „süëlt wi usse Besmoder män eenmaol äs en lük bange maken?“ „Aoch“, säg Vader, „so’n biëtken. Müët üör aower jau niks doon.“ „Jue Vader vüör allen nich. – Wi wollen äs blaus gäne wiëten, of se garnich bange vüör’t Daudgaon is.“

Se pocken nu muorns frö en jungen Haan, de slachtet wäern sol, un trocken em alle Fiädern uut. Dän sätten se em up de Niendüör, äs se de olle Moder nao’n Hääd halen wollen. Äs se nu bi’t Füer sat un de Diäle daal keek, frög se: „O Jungens, nu kiekt män äs. Wat sit dao up de Niendüör?“ De Haan släög met de Flitkes un kon nich flaigen. „Dat sal de Daud wul sien, Besmoder. Sosses män nich altied sägt häbben, he sol di halen.“

De olle Frau, de aal tain Jaor kinen Trat mäer gaon kon, sprüng up un laip allene in üöre Kamer, wao se daip unner’t Bedde kraip. Naodäm sag se nich mäer, de Daud mog kuëmen un üör halen. Män kuëmen is he doch.

De Pastoor un sien Schäöpken

von Rosa Verlage

„En Baum häs stuolen,
vösniëden to Buolen!
Junge, Junge! Wat sint dat Saken!
Un dat sal´m in de Rige maken?
Et schüt nu rainewäg to wied
in düsse guodsvögiätne Tied!

Dän Baum mos du ersätten,
süs kan ik di nich redden.
Nu sägget auk män gliek,
wat was´t van´n Baum? Wu dik?“
„Een Eekbaum was´t, Häer. Aon Bast un Splint
was guëd so dik äs gi so sint.“

„So´n dicken was´t? O Wiält, o Wiält!
Häs du auk to´t Betalen Geld?
Ik priägede ju so viële:
Gi sol´n nich stiälen Grepenstiële.
Un du dös di en Eekbaum halen.
Du mos em vul un gaas betalen.“

„Jä Häer, auk ik häb mine Suorgen.
Hier is mien Geld, ik dai´t mi buorgen.“
De Pastoor fäng an un tält
de blanken Mark van´t Haipken Geld.
Twiälw bisiet, dao hölt he in
un säg in sinen guëden Sin:

„Ik denke, düt sal langen,
ik mot daonao anfangen.“
Tofriär gait de Man nao Huus.
Dao frög em sine Drüke uut:
„Jans, wu häw di dat dan gaon,
kons met dien biëtken Geld bestaon?“

„Jau, Drüüksken, biäter äs ik dacht´,
dän Halwschaid häb ik wierbragt.“
„Mien Jesus, sü, ik häbt jä sägt!“
So wät an besten üöwerlägt.
Ses Wiärk´ daonao, dao klopt de Man
bi dän Häerööm wier an.

He was nao düör de Düöre kaum,
Dao säg he: „Häer, hier is Geld vüör´n Baum.“
„De Baum“, säg de Pastoor guëdwillig,
„de Baum is längst betaalt.“
„Ja Häer, de Baum was billig.
Ik häb mi dao nao enen haalt.“